Αυτή η ανάρτηση δεν έχει σχέση με το σύνηθες περιεχόμενο της pastryκιάς, τα γλυκά. Τουλάχιστον όχι σε πρώτο γκεστάλτ, που λέει και ο Κοσταντάν ντε Παρί. Εν μέρει θα επεξηγήσει την πολύμηνη απουσία μου, που σχετίζεται με τη μη κατανάλωση γλυκών ή, τουλάχιστον, όχι των «κλασσικών» γλυκών που έφτιαχνα μέχρι τώρα.

Run Happy

 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως. Προτείνω να βάλετε μια κούπα καφέ και να κάτσετε αναπαυτικά, η ιστορία μου ξεκινάει το μακρινό 2012. Το περίφημο lava cake που έφτιαξα ως πρώτο γλυκό ever, που λέμε και στη Γλυφάδα, έγινε με αφορμή τον τερματισμό του Κλασσικού Μαραθωνίου της Αθήνας. Το έφτιαξα για να υποδεχτώ ένα φίλο που έτρεχε και στα μάτια μου φάνταζε σαν τον Superman. Καθόμουν στην Ηρώδου Αττικού και έβλεπα χιλιάδες δρομείς κάθε ηλικίας και σωματότυπου να τρέχουν (περπατούν, σέρνονται, κουτρουβαλάνε – όπως μπορούσε ο καθείς) προς τον τερματισμό μέσα στο Καλλιμάρμαρο.  Η συγκίνηση και ο θαυμασμός μου προς την τεράστια προσπάθεια που έβλεπα στο πρόσωπό τους ήταν τόσο μεγάλος, που χειροκροτούσα και επευφημούσα κάθε δρομέα με τέτοιο πάθος, ασχέτως αν τον ήξερα ή όχι, που κάποιοι με κοιτούσαν σχεδόν με απορία. Και έκτοτε, κάθε χρονιά εκεί στα μέσα του Νοεμβρίου, περίμενα με ανυπομονησία τον τερματισμό του Μαραθωνίου, στο γνωστό σημείο της Ηρώδου Αττικού. Κάθε χρόνο όλο και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου έτρεχαν και η χαρά μου όταν τους έβλεπα να τερματίζουν ήταν απερίγραπτη. Το Νοέμβριο του 2014 θυμάμαι να κλαίω επί ώρα από τη συγκίνηση του τερματισμού και την επόμενη, πήρα τηλέφωνο την Αλεξάνδρα (Μαραθωνοδρόμος και αυτή) για να της πω ότι θέλω κι εγώ να ξεκινήσω το τρέξιμο και να της ζητήσω συμβουλές και το τηλέφωνο ενός προπονητή. Φυσικά δεν είχα βλέψεις για τόσο μεγάλο αγώνα, αλλά για τα 10 χιλιόμετρα, που τότε στο μυαλό μου φάνταζαν σαν το Σπάρταθλον. Ναι ναι, καλά διαβάσατε, ήθελα προπονητή για τα 10χλμ, γιατί αλλιώς μόνη μου δεν θα έτρεχα ούτε για να σώσω τη ζωή  μου.

Κι έτσι ξεκίνησα το Νοέμβριο του ‘14, αργά και βασανιστικά. Με τρέξιμο, περπάτημα, ξανά τρέξιμο και μίρλα. Δεν μου άρεσε καθόλου. Συνέχισα για κάποιους μήνες και σταμάτησα, γιατί προτιμούσα να βγαίνω και να ξενυχτάω, παρά να σηκώνομαι 6.30πμ για να πάω στον Κήπο να τρέξω.

Μάρτιος 2016: Έχω σταματήσει το τρέξιμο από το περασμένο καλοκαίρι, έχω ξαναρχίσει το κάπνισμα, έχω πάρει κιλά και γενικά νιώθω σαν κινούμενη βιοχλαπάτσα. Τρέχω σε έναν αγώνα 5χλμ και δεν μου βγαίνει με τίποτα, σταματάω 2 φορές να περπατήσω, νομίζοντας ότι θα πεθάνω πριν τον τερματισμό. Και θυμώνω με μένα. Που το άφησα και που με άφησα.

Μάιος 2016: Ξανά τηλέφωνο στον προπονητή, αλλά αυτή τη φορά με μεγαλύτερο στόχο και σταθερή προπόνηση, για να έχω κάτι να περιμένω. Και ξανακόβω το κάπνισμα, γιατί αλλιώς ήθελα να κάτσω στο πρώτο παγκάκι που έβρισκα ελεύθερο.

Και κάπως έτσι, τον Οκτώβριο του 2016 τερματίζω τον πρώτο μου Ημιμαραθώνιο (21χλμ) στη Θεσσαλονίκη. Η χαρά που είναι τόσο μεγάλη, που όλο το βράδυ χαμογελάω και θέλω να χορεύω στο δρόμο και να αγκαλιάζω περαστικούς. Και τώρα τι; Δεν δοκιμάζω και παραπέρα; Και ξεκινάω προπόνηση για Μαραθώνιο.

Ιανουάριος 2017: Μια τενοντίτιδα στο πόδι κι ένας ζαβός σπόνδυλος (Ο5 εμείς οι δύο δεν θα τα πάμε καλά) με κρατούν πίσω σχεδόν 1 μήνα, ο χρόνος μετράει αντίστροφα μέχρι τον αγώνα (23/4/17) κι εγώ είμαι σαν κουτσό σαλιγκάρι. Μα συνεχίζω. Ξυπνάω 5.30πμ για να προλάβω να τρέξω πριν έρθω στο γραφείο, καθώς λόγω φόρτου εργασίας μπορεί να έχανα την βραδινή προπόνηση. Ελαττώνω τις εξόδους, περιορίζοντάς τες κυρίως τα Σαββατοκύριακα, γιατί τις καθημερινές ή τρέχω ή κοιμάμαι νωρίς για να σηκωθώ επίσης νωρίς και να τρέξω, μειώνω το αλκοόλ και προσέχω πολύ τη διατροφή μου – και κάπου εδώ εξηγείται η πολύμηνη απουσία μου από τη ζαχαροπλαστική. Φυσικά και οι θερμίδες που κατανάλωνα στις προπονήσεις μου επέτρεπαν να τρώω 2 πιτόγυρα και βάφλες με παγωτό, αλλά ένιωθα βαριά και χωρίς ενέργεια. Τα όσπρια και τα λαχανικά έγιναν βασικά υλικά στη μαγειρική μου, ενώ το ταχίνι, το μέλι, το κακάο και τα φρούτα αντικατέστησαν τα κέηκ και τα λοιπά γλυκά. Αν λοιπόν δεν έτρωγα πλέον εγώ τα γλυκά που έφτιαχνα κάποτε, ποιο το νόημα να τα ανεβάζω στην pastrykia; Ή πόσο αβοκάντο και γκρανόλα να σας δείξω, πριν τα σιχαθείτε κι εσείς;

Απρίλιος 2017: Έχουμε μπει στην τελική ευθεία, νιώθω πιο γραφική και από την Καλντέρα όποτε λέω «δεν θα βγω απόψε, έχω προπόνηση – δεν θα πιω, τρέχω σε 20 μέρες» και άλλα τέτοια που κάποτε θα με χλεύαζα πρώτη εγώ. Και η μεγάλη μου μέρα φτάνει.

Αμβούργο, 23 Απριλίου 2017: Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 6πμ, τρώω πρωινό, ντύνομαι και φεύγω για τη γραμμή εκκίνησης. Η βροχή ξεκινάει πριν από εμάς, που περιμένουμε τουρτουρίζοντας να έρθει η σειρά του block M. Και ξεκινάμε! Κρύο, βροχή, χαλάζι, αέρας, ήλιος σε λούπα. Η πόλη είναι πανέμορφη, η διαδρομή φανταστική, ο κόσμος ενθουσιώδης και οι δρομείς πάρα πολλοί! Για τα πρώτα 21 χλμ τρέχω με τη Χριστίνα, πάντα τρέχουμε μαζί και μιλάμε ενώ χαζεύουμε τις γειτονιές που περνάμε. Μετά με αφήνει και πάει με το δικό της ρυθμό, έχει ήδη κάνει ένα Μαραθώνιο και θέλει να βελτιώσει το χρόνο της. «Από ‘δω και πέρα είσαι μόνη σου», σκέφτομαι φωναχτά. Και συνεχίζω. Λίγο μετά το 32ο χλμ νιώθω κούραση, τα πόδια μπετόν αρμέ και ξεκινάω να περπατάω. Λίγο τρέξιμο εναλλάξ με περπάτημα, πάντα ακολουθώντας την μπλε γραμμή και τα χιλιόμετρα περνούν. Βλέπω τη σήμανση για το 41 και ο κόσμος να μας επεφημεί. “Dimitra zuper!” μου φωνάζουν άγνωστοι στο δρόμο που με βλέπουν να πηγαίνω βασανιστικά αργά και ξαναπαίρνω τα πάνω μου. Το 42 φτάνει και μπροστά μου βλέπω την γραμμή τερματισμού. Κι αρχίζω να κλαίω, κάτι ανάμεσα σε συγκίνηση, υπερηφάνεια, χαρά και ανακούφιση. ΚΑΒΟΟΜ!

42,195χλμ σε 5 ώρες και 21 λεπτά done & done! Μου δίνουν το μετάλλιο και μου λένε συγχαρητήρια! Δεν το πιστεύω, το έκανα, είμαι Μαραθωνοδρόμος! Ο προπονητής μου με περιμένει λίγο παρακάτω, όπου το κλάμα μου μόλις τον βλέπω γίνεται γοερό. Η υπόλοιπη ομάδα έχει ήδη τερματίσει και με περιμένει πιο μέσα με μπίρες. ΕΙΜΑΙ ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ!

Happy Marathoner

Είναι δύσκολο να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω όλο αυτό το ταξίδι μου από τον καναπέ στο Μαραθώνιο του Αμβούργου. Έκανα πολλές θυσίες, που αντικειμενικά δεν μου ζήτησε κανείς, ήταν μια απολύτως δική μου απόφαση και την υποστήριξα όπως και όσο μπορούσα. Ναι μου λείπει το τσιγάρο, φυσικά και μου έλειψαν οι φίλοι μου και οι βραδινές έξοδοι, πεθύμησα τα μπέργκερ και το προφιτερόλ, αλλά είχα βάλει ένα στόχο (μίλησε κανείς για στοχοπροσήλωση;) και δεν υπήρχε περίπτωση να μη δεν το κάνω. Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω σαν νικήτρια των Όσκαρ όλους αυτούς που ήταν μαζί μου σε όλη αυτή την προσωπική μου τρέλα, με πρώτο από όλους τον προπονητή μου Χρήστο Τούλα, που χωρίς αυτόν δεν θα έτρεχα ούτε για να προλάβω το λεωφορείο. Τον φυσιοθεραπευτή που με ανέλαβε άκαμπτη κουτσή και με έφτιαξε, τους φίλους που δέχτηκαν τα απανωτά μου όχι σε προτάσεις για έξοδο και εκδρομές (I’m back, bitchez!!!!), τους γονείς και τον αδερφό μου που στα μάτια τους είμαι ο Ζάτοπεκ του Παγκρατίου, τους δρομικούς φίλους που με υποστήριξαν τόσους μήνες, ενθαρρύνοντάς με και κάνοντάς με να πιστέψω ότι μπορώ να το κάνω (Αλεξάνδρα είσαι το πρότυπό μου, Κανέλλα σ’ευχαριστώ που ξυπνάς αχάραγα για να τρέχουμε παρέα, Παναγιώτη είσαι ο καλύτερος λαγός, Χριστίνα, Κώστα, Κατερίνα, Αγγελική, Φώτη, Μαίρη, Παντελή, Νίκο, Νάσο, Μαρίνα, Ηλία, Παύλο και όοοοοοολους όσοι σε κάθε προπόνηση ανεχόσασταν αγόγγυστα την μίρλα μου – ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ, έχω runner’s high και σας αγαπώ!) και φυσικά τα 2 μου ποδάρια που με κράτησαν όρθια τόσες ώρες και τερμάτισα.

Hamburg

Η pastrykia ξεκίνησε από την αγάπη μου για κάτι νέο. To τρέξιμο ξεκίνησε με όχι και τόση αγάπη, αλλά μέσα από αυτό προέκυψαν τόσα πολλά νέα συναισθήματα και εμπειρίες. Θέλω πολύ να φτιάχνω συνταγές με γλυκά που θα αρέσουν πρωτίστως σε μένα και θα μου δίνουν όλη την καλή ενέργεια που χρειάζεται πια το σώμα μου (δεν μιλάω για το chi μου, αλλά για macronutrients που έχουν όλα τα φαγητά) αλλά και σε εσάς, που 3,5 χρόνια σχεδόν με διαβάζετε και ενδεχομένως κάνετε κάποια από τις συνταγές μου. Δεν θα απαρνηθώ ποτέ το banoffee, ωστόσο ψάχνω συνταγές που να προσφέρουν κάτι παραπάνω εκτός από θερμίδες. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι άμα λαχταρήσεις κάτι και τρως χωρίς τύψεις δεν παχαίνεις, αλλά ό,τι τρώμε είναι το καύσιμό μας και μέσα από τη δική μου εμπειρία δηλώνω ότι είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι μπορεί να κάνει το σώμα μας, αρκεί να το φροντίζουμε, να δουλεύουμε μεθοδικά και να το τροφοδοτούμε σωστά.

Αυτή ήταν η όχι και τόσο σύντομη ιστορία μου, κάπως άσχετη αλλά ολότελα σχετική γιατί αυτή είμαι εγώ τελικά. Από λουκουμάς, Μαραθωνοδρόμος.

XXX

ΥΓ Αν μου έλεγε κανείς πριν 3 χρόνια ότι κάποτε θα τερμάτιζα μαραθώνιο, το πιο πιθανό είναι να γελούσα κακαριστά, ανάβοντας ένα ακόμα τσιγάρο, ενώ θα ανακάτευα νωχελικά τον καφέ μου, αλλάζοντας πλευρό στον καναπέ. Για δες πώς τα φέρνει ο καιρός!

Before th finish line

25 Comments on Από λουκουμάς, Μαραθωνοδρόμος.

  1. Εγώ ακόμα δεν πιστεύω ότι γίνεται, “ψάχνω” να βρω έναν -δύσκολο- στόχο στη ζωή αυτή, να πεισμώσω και να τον πετύχω, αλλά μπα. Ανεξάρτητα από το ποιος συγκινείται με το θέμα Mαραθώνιος ή όχι, εγώ ας πούμε περίεργα πολύ, σε θαυμάζω ειλικρινά για αυτή την αφοσίωση.
    Congrats 🙂

    • Ευχαριστώ πολύ, Γιολ!
      Δεν μπορώ να σου πω αν θα είναι αυτός ο στόχος σου, για τον καθένα λειτουργεί κάτι άλλο. Το κόψιμο του καπνίσματος πχ – αν και μου λείπει φρικτά ακόμα και τώρα – δεν με δυσκόλεψε. Το τρέξιμο, πολύ. Ενίοτε πάρα πολύ. Αλλά nobody puts Baby in the corner ε, αφού το έκανα εγώ, μπορείς κι εσύ. Word.

  2. Μπράβο Δήμητρα! Όχι γιατί απαρνήθηκες όλα τα “αμαρτωλά” (καλά και για αυτό 🙂 ) αλλά γιατί έβαλες έναν στόχο και τον πέτυχες! Με επιμονή και υπομονή. Όμορφες φωτογραφίες!

    • Σ’ευχαριστώ πολύ, Άρη!
      Είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στο να κάνουμε ένα φανταστικό και θρεπτικό γλυκό παρέα! 🙂

      xxx

      • Xa xa xa! Αυτό είναι αλήθεια! Και θα είναι τέλειο!!!!!! Από έλλειψη χρόνου το καθυστερώ αλλά που θα μας πάει?!!! 🙂 🙂

  3. Τη γνώρισα στο καπνιστήριο του γραφείου μας όπου κάθε Παρασκευή συζητούσαμε για τη burgerάρα που θα παραγγείλουμε!!! Όταν το τσιγάρο αραίωσε αισθητά κ το burger Friday έγιναν “άσε μωρε δε θέλω” θεώρησα ότι φταίει που έγινα η μόνιμη stoker ζητουλας πορτοκαλόπιτας! Μετά αρχίσαμε να τρώμε μαζί και τα τάπερ της μαμάς αντικαταστάθηκαν με τις σαλάτες τιγκα στα σούπερ food που μέχρι τότε τα μισά νόμιζα ότι ήταν μόνο φρούτα κ τα υπόλοιπα δεν ήξερα καν πώς τα λένε ή πού τα πουλάνε (ναι με έβαλε να τα δοκιμάσω κιόλας)!!! Είχαμε κρύο χειμώνα φέτος (μέχρι κ γω φόρεσα σακάκι) κ Δήμητρα με τα 3 ισοθερμικά μέσα από τα μάλλινα ζιβάγκο-πατατουκα έτρεχε χαράματα ή νύχτα στο ΟΑΚΑ κ στον Κήπο! Όταν τραυματίστηκε σκοτείνιασε η όψη της, αλλά η γραμμή της εκκίνησης ήταν κοντά… δεν το έβαλε κάτω! Είπαμε τρέχει μέρα νύχτα ντεεεε, με βροχές καταιγίδες κ χαλάζια! Πανηγυρίσαμε το come back με πιτόγυρα στο messenger στη 1 τη νύχτα (είναι το ρομάντζο μας)!
    Σήμερα βλέποντας τη φωτογραφία από τον τερματισμό της βούρκωσα! Ναι η φίλη μου είναι ΜΑΡΑΘΩΝΟΔΡΟΜΟΣ!

    • Σήμερα έφερα σαλάτα με κινόα, κάσιους και μανιτάρια Πορτομπέλο, ΘΑ ΤΟ ΚΑΨΟΥΜΕ ΚΥΡ-ΣΤΕΦΑΝΕ!
      Ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη και όλα! <3

      xxx

  4. Μπράβο δημητρουελα μας, μας δίνεις κίνητρο να γίνουμε καλύτερες!! ❤️️ ❤️️ ❤️️

    • Ευχαριστώ πολύ, Νίκη! Το καλύτερος είναι σχετικό για τον καθένα μας, αλλά πλέον ξέρω ότι τίποτα δεν είναι απίθανο!
      Harder, better, faster, stronger που λένε και οι φίλοι μας οι DP.

      xxx

  5. Προσωπικά δεν σε γνωρίζω αλλά διάβασα την ιστορία σου απο το post της φίλης Alex Walex! Αισθάνομαι την ανάγκη όμως να σου δώσω πολλά συγχαρητήρια για την επιτυχία σου. Δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση απο τον καναπέ του σπιτιού σου να φτάσεις να γίνει μαραθονοδρόμος. Εμένα η Alex με έπεισε να τρέξω τα 5χλμ μετά τα 10χμ αλλά αμφιβάλλω αν ποτέ καταφέρω να κάνω τόσες θυσίες για να φτάσω στα 42… Σας θαυμάζω
    όλους!

    • Ω, ευχαριστώ πάρα πολύ!
      Θα ακουστεί πολύ κοελικό, αλλά άμα πραγματικά θες να κάνεις κάτι, φυσικά και γίνεται – και είμαι η απόδειξη! Και τελικά οι θυσίες δεν ήταν τόοοσες πολλές σε σχέση με την απύθμενη χαρά του τερματισμού 😉

      xxx

  6. Συγχαρητήρια! Πραγματικά το θεωρώ κατόρθωμα! Εμένα δυστυχως το μόνο κίνητρο για να τρέξω θα ηταν εκείνα τα πιτόγυρα κι η βαφλα αλλα και πάλι δεν δούλεψε … Keep up the good work!

    • Ευχαριστώ πολύ! Κι εμένα μου πήρε πολύ για να βρω το πραγματικό μου κίνητρο, για πολύ καιρό δεν μου άρεσε κα-θό-λου, απορούσα γιατί το έκανα. Τα πιτόγυρα είναι μόνο η αρχή χαχα 😉

  7. κάνω standing ovation στην φιλη μου την μαραθωνοδρομα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    you da best και πιο τελειο συναισθημα απο το βαζω στοχο, τον βλεπω απο μακρυα, λιιιγο ακομα και τον εφτασα και τελος τον πατησα neeext…. δεν υπαρχει!!
    hip hip HOORAYYY

    • Ευχαριστώ πολύ, φιλάρα μου! Μου χρωστάς ένα 10άρι να το τρέξουμε παρέα, άντε (και στα δικά σου!) 🙂

      xxx

  8. Μπράβο Δήμητρα, έστω και καθυστερημένα… συγχαρητήρια! Θερμές ευχές για τα γενέθλιά σου! Να πετυχαίνεις πάντα τους στόχους σου!

  9. Αχ μπράβο, με συγκίνησες, χίλια μπράβο! Εύχομαι πάντα να βρίσκεις κάτι νέο που θα σε παθιάζει και θα σε κάνει να προσπαθείς να ξεπεράσεις τα όρια σου! Είδα τα παντζαροpancakes που ανέβασες, αναμένω και υγιεινές λύσεις για γλυκάκια! Κάποιες είμαστε ακόμα λουκουμάδες που θέλουμε να μεταμορφωθούμε!

    • Ευχαριστώ τόσο πολύ για τα καλά σας λόγια!
      Τα πανκεηκς παντζαριού τρώγονται και ως γλυκό!
      Θα επανέλθω με νέες, πιο ελαφριές γλυκές συνταγές, αλλά για εμένα η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από εμάς και το μυαλό μας. Φυσικά, τη βοηθάει πολύ η διατροφή μας (και η άσκηση και ο τρόπος ζωής και πολλά ακόμα!).

      xxx

  10. Δεν ξέρω αν ειναι το καταλληλότερο σημείο του blog σου αλλά αφού τρέχεις σε μαραθώνιο γνωρίζεις απο πρωτο χέρι το θέμα με την τροφοδοσία και την ανοχές κάποιων ανθρώπων στα κάθε είδους τζελάκια. Επειδή υπάρχει η δυνατότητα για σπιτικά τζελ ισως θα μπορούσε να αναρτήσεις κάποια ή κάποιες απο αυτές.

    • Καλησπέρα!
      Ευχαριστώ για το σχόλιο, ωστόσο – καθώς δεν είμαι διατροφολόγος ή γιατρός- δεν μπορώ να συστήσω σε κάποιον αθλητή τι να τρώει/πίνει. Κάθε οργανισμός είναι διαφορετικός – εμένα πχ με ενοχλούν στο στομάχι τα τζελάκια και τα αποφεύγω, προτιμώ να τρώω φαγητό, ξηρούς καρπούς ή αποξηραμένα φρούτα.

      xxx

Leave a Reply to αρης Cancel reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *